Klub pierwsze wielkie sukcesy śwęcił w pierwszej połowie lat 70. XX wieku, startując w radzieckiej lidze żużlowej. Wywalczył wówczas dwukrotnie tytuł wicemistrza Związku Radzieckiego (1970 i 1971), zdobył Puchar Par ZSRR (1973; w roku następnym zajął natomiast trzecie miejsce), a jego zawodnicy stawali na najniższym stopniu podium Indywidualnych Mistrzostw ZSRR: Anatolij Pietrowski w 1970 i Anatolij Kuźmin w 1972. W następnych latach aż do upadku Związku Radzieckiego Lokomotiv zdobywał medale już wyłącznie w Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwach ZSRR, zdobywając w sumie w tej konkurencji 6 krążków. Na przełomie lat 70. i 80. worek z medalami otworzyli w 1979 Władymir Tkaczuk (wicemistrz) i Walerij Charitonow (II wicemistrz). W roku następnym Tkaczuk zdobył pierwszy tytuł mistrzowski dla łotewskiego zespołu, a jego sukces powtórzył w 1982 Siergiej Danu. Pod koniec lat 80. wyniki Tkaczuka skopiował Andrejs Koro?evs, zdobywając najpierw tytuł wicemistrzowski w 1988, a rok później tytuł mistrza.

Po transformacji ustrojowej i rozpadzie Związku Radzieckiego Lokomotiv został jedynym klubem żużlowym na Łotwie, z powodu upadku speedwaya w stołecznej Rydze, odtąd startuje zatem wyłącznie w ligach zagranicznych i stanowi jednocześnie łotewską kadrę narodową. W latach 1994-2002 startował w lidze fińskiej pod nazwą Neva Sankt Petersburg, przez 5 ostatnich lat nie schodząc z podium. Trzykrotnie zdobył tytuł II wicemistrza (1998, 1999, 2001), raz tytuł wicemistrza (2002), a w 2000 wywalczył tytuł mistrza Finlandii. W tym samym czasie odnosił również sukcesy w lidze rosyjskiej, w której już w swym debiucie w 1995 zdobył medal brązowy. Wynik ten powtórzył jeszcze trzykrotnie, w latach 1996, 2001 i 2002. W 2001 Lokomotiv na swoim koncie zapisał również pierwszą zdobycz w Klubowym Pucharze Europy, zajmując w finale trzecie miejsce (klub dotąd 5-krotnie był finalistą tych rozgrywek). Od 2003 drużyna startowała już tylko w lidze rosyjskiej i to pod nową nazwą, Spidveja Centrs Daugavpils, ale bez powodzenia. W 2005 klub podjął decyzję o przystąpieniu do rozgrywek polskiej ligi żużlowej. Rok 2005 był jednocześnie ostatnim sezonem startów w lidze rosyjskiej oraz sezonem największych sukcesów międzynarodowych – klub zajął drugie miejsce w finale Klubowego Pucharu Europy, a jego wychowanek ?asts Puodžuks zdobył tytuł wicemistrza Europy U-19. Od 2006 drużyna startuje wyłącznie w II lidze polskiej – powróciwszy do swojej starej nazwy Lokomotiv, w 2007 w barażach z TŻ-em Lublin wywalczyła awans do I ligi, a w 2008 jako beniaminek zajęła w niej wysokie 5. miejsce. Jeszcze lepiej było w kolejnym sezonie – 2009. Pomimo początkowych problemów finansowych, Łotysze ostatecznie uplasowali się na 2. miejscu, przegrywając jedynie z Unią Tarnów. Lokomotiv wyprzedził wówczas w tabeli m.in. Stal Rzeszów i Start Gniezno. Miejsce to premiowało zespół z Dyneburga do walki o ekstraligę z Atlasem Wrocław. Władze Lokomotivu, w porozumieniu z drużyną z Wrocławia, postanowiły, że ze względów finansowych, nie przystąpią do spotkań barażowych. Wpływ na tę decyzję miały mieć m.in. inwestycje, których dokonać musiałby klub z Łotwy, aby dostosować swój stadion do wymogów ewentualnych startów w ekstralidze. W związku z tym Główna Komisja Sportu Żużlowego orzekła dwukrotnego walkowera na korzyść Atlasa.

Osiągnięcia: 2015 i 2016 mistrzostwo polskiej I ligi

ŹRÓDŁO: wikipedia.pl